उन्हे ये जिद के हम बुलाते हमे ये उमीद के वो पुकारे आणि मदर्स डे

संपूर्ण गाण्याचं सार या दोन ओळीत आहे
काल दिवसभर मदर्स डे चे मेसेज वाचता वाचता एकीकडे हे गाणं ऐकत झोपणार होतो तोच या या दोन ओळींनी माझी पार झोप उडवून दिली,,,
आणि एका मित्राने एक विनोद म्हणून सांगितलेली गोष्ट अचानक आठवली,,
एका मुलाचं एका मुलीवर प्रेम असत कस बोलायच, कस बोलायच म्हणत मित्रांच्या मदतीने त्या मुलीला एका पुस्तकात प्रेम पत्र लिहून देतो सगळ्या भावना व्यक्त करतो आणि माझं प्रेम वैगेरे लिहितो वर अस लिहितो की तुला जर मी आवडत असेन तर लाल ड्रेस घालून उद्या कॉलेज वर आलीस तर मी समजेन तुझं माझ्यावर खर प्रेम आहे,,
रात्र कशी बशी काढतो सकाळीच कॉलेजवर जाऊन बसतो बरीच वाट पाहिल्यावर ती येते पण पिवळ्या रंगाचा ड्रेस घालून आणि पुस्तक परत करते,,
ती तिच्या रस्त्याने तो त्याच्या रस्त्याने पुढे जातो,,
कालांतराने त्या मुलीचं लग्न होत पुढे मुलं बाळ होतात दिवस चाललेले असतात मुलगा मात्र नाराजीच जीण जगत असतो एक दिवस घरातील टाकाऊ भंगार विकायला काढतो आणि सहजच त्याच लक्ष त्या पुस्तकावर पडत सहजच ते उचलतो आणि प्रेमाने आठवण कुरवळावी तस ते पुस्तक हाताळताना त्यात तिने त्याला लिहलेल पत्र सापडत,,
आणि स्वतःचेच केस ओढत दोन सणसणीत कानाखाली मारत काय करून बसलो अस नशिबाला दोष देत तो मटकन खाली बसतो,,,
त्या पत्रात लिहलेल असत
*हो माझ्या राजा माझं ही तुझ्यावर प्रेम आहे पण लाल रंगाचा ड्रेस नसल्यामुळे मी हा माझा आवडता पिवळा ड्रेस घालून आलीय कशी दिसते ते नक्की सांग तुझीच लाडकी प्रिया*
ही गोष्ट सांगताना माझा मित्र हसत होता की कसा त्या मुलाचा मामा झाला मी ही त्यावेळी हसल्याच
आठवलं हे गाणं ऐकताना ,,,
पण काल मात्र गाणं ऐकलं आणि उलगडा झाला
*संवाद हा आयुष्यात किती महत्वाचा असतो ते लक्षात आलं*
उन्हे ये जिद के हम बुलाये हमे उम्मीद के वो बुलाये
आपणही आयुष्यात असेच वागत असतो
एकमेकांशी संवाद टाळतो बोलतच नाही मनातलं
आणि मग गैरसमज करून बसतो 
ती किंवा तो स्वतः आधी का बोलला नाही असं अडून बसतो आणि माणूस, वेळ, संधी, निघून गेली की आयुष्याला, नशिबाला दोष देत बसतो, कधी कधी
 यात कधी कधी मग जीव ही गमावून बसतो
पुस्तक देणाऱ्या मुलीने पुस्तक देता देता त्याला सांगितलं असत की यात चिठ्ठी आहे ती वाच तर???
किमान ती मुलगी आल्यावर ह्या मुलाने स्वतः पुढाकार घेत विचारलं असत का लाल ड्रेस घातला नाही तर???
आज दोघेही सुखाने संसार करताना दिसले असते
पण आपल्याच *मी का?* मध्ये अडकून बसतो
मग ती प्रेयसी असेल बहीण असेल अगदी आपल्या आईशी तरी आपण कुठे बोलतो?
जिने 9 महिने उदरात ठेवत आपल्याला नव्या जगात आणताना काळजी नको रे मी आहे तुझ्या सोबत असा विश्वास देते तिलाच मोठे झाल्यावर केवळ कामधंद्यायच कारण काढून *आई तू कशी आहेस? काही हवं का? बर वाटतंय ना?* इतके साधे चार शब्द लाख रुपये कमावणाऱ्या मुलाला महाग असावेत? पण हे करत नाही मग गेलेल्या आईची आठवण काढत रडतानाचे आई घास भरवतानाचे फोटो fb वर अपलोड करत मदर्स डे साजरा करतो
*असले डे साजरे करण्यापेक्षा संवाद साधा रे* आपल्या लोकांपासून केवळ पैसे कमावण्याच्या नादात अनवधानाने सुद्धा लांब जाण टाळा
न जाणो पाश्चातापाणे कधी रडायची वेळ आपल्यावर ही येईल